அலைகள் ALAIGAL

                                                         அலைகள் 


அலைகளே , அலையாதே , நிலம் வரத் துடிக்காதே !
ஆழ் கடலில் அமைதியாக அமர்ந்திருக்கிறாய் ,
பின் ஏன் கரை வர கலங்குகிறாய்?

எத்தனை  முறை திருப்பினாலும் , திரும்புகறாய்
நான் ஒரு பினாமி வைத்தால் , நீ சுனாமியாக வருகிறாய் !

என்  கவலைகளைக் களைய , ஆழ் கடல் வரைக்  கூட்டிப் போ
என்  துயரத்தை துடைக்க தொலைதூரம் என்னைத்  தூக்கிப் போ  !.

என்  பெற்றோர் தவத்தில் அவதரித்தேன் பச்சிளம் பாலனாக ,
குழந்தையாக இருக்கும்வரை கும்மாளந்தான் கொண்டாட்டம்தான்
சிரித்தால் சிரிக் கிறார்கள் , அழுதால் அழுகிறார்கள் .

பின் பள்ளிச் சுமையை ஏற்றினார்கள், படி படி என்று படுத்தினார்கள்
கல்லூரிக்கு கடத்தினார்கள் , கவலையே  கரையானது

வாலிப வயசில் வயப்பட்டேன் , வந்தவளே நல்லவள் என்று
என்  மதி மயங்கி , நிம்மதி துலைத்தேன் .

கரம் பிடித்தவளே , கடவுள் தந்த வரம் ஆனது
காலங்கள் கவலையின்றி கடந்துபோனது .

குடும்ப சுமையை சுமக்க , வாழ்க்கை எந்திரமானது
தோளோடு தூங்கிய பந்தம், பந்தாடியது !

வாழந்தது போதும்  என்று , ஆழ் கடலே  அடைக்கலம்
என்று  அடங்கவந்தேன் , ஆனால் நீயோ நகரம் நோக்கி நகருகிறாய்

வேண்டாம்  நகரம் , அது நரகம் !  அலைகளே  என்னை அழைத்துப் போ
நாம் ஆழ்கடலில் ஆனந்தமாக அமைதி கொள்வோம்.


                                                                                     -------------  அப்பாய் 



ஓடி ஓடி நீ வந்தாய் எதைத் தேடி 

வந்த வேகத்திலே  திரும்பினாய்

உள்  கடலைக் கூடி 

ஆழ் கடலின் அமைதியும் கரை கடலின் கொந்தளிப்பும் !

நுரைக்கின்றாய் நாள் முழுதும் எதை உணர்த்த? 

வெளி உலகில் நித வாழ்வில் களிப்பாய் நீ துடிப்பாய் 

ஆனால்

ஆழ் மனதில் இறை உணர்வில்  அமைதியாய்

எந்நாளும் ஓ  மனமே  நீ இருப்பாய்

என்றுணர்த்தும் தத்துவமோ சொல் அலையே 

                                                                                             --  லல்லி